Prolog

Will Sheppard obserwował jak jego dwunastoletnia siostrzenica wychodzi z budynku szkoły. Uchylił okno, czekając aż dziewczynka znajdzie się na tyle blisko, by mogła go zauważyć. Kiedy żegnała się z koleżankami, mężczyzna zawołał ją po imieniu i otworzył drzwi od strony pasażera, chcąc żeby wsiadła do samochodu. Po chwili Thea Haynes znajdowała się już w jego samochodzie, ciężką wzdychając po zapewne męczącym dniu w szkole.

- Cześć, wujku – rozpromieniła się w uśmiechu najwyraźniej zapominając o aktualnych problemach. Zaraz jednak przybrała przestraszony wyraz twarzy na widok stanu w jakim był mężczyzna. – Co ci się stało? Kto ci to zrobił?! – zaczęła panikować. Will nie dziwił się jej reakcji. Był cały posiniaczony, z niektórych miejsc  nadal sączyła się krew. Miał na sobie potargane ubranie, które bynajmniej nie poprawiało jego wyglądu.

- Spokojnie Thea. Wszystko będzie w porządku, jeśli tylko mi pomożesz – zaczął i spojrzał na nią wymownie. Miał nadzieję, że zrozumiała aluzję. Dwunastolatka odwróciła spojrzenie i zaczęła nerwowo ściskać ręce.

- Ja już nie chcę.

- Tym razem, to jest poważna sprawa. Oni mnie zabiją, rozumiesz? Musisz się cofnąć o kilka dni i przekonać mnie, żebym stąd uciekł. Wiem, że się boisz, ale to już nie są żarty. Jestem zadłużony i nie mam z czego oddać im tych pieniędzy! Zrób to dla mnie, proszę. Ostatni raz ocal swojego wujka.

Dziewczynka niepewnie spojrzała na dorosłego, który wydawał się zupełnie zrozpaczony. Westchnęła, gdyż podświadomie wiedziała, że znowu się zgodzi. Rodzice nie mieli pojęcia o jej pomocy udzielanej Willowi Sheppardowi. Gdyby tylko wiedzieli… nigdy by na to nie pozwolili. Jednak ona nie była w stanie odmówić bliskiej osobie. Tym razem sytuacja wydawała się na tyle poważna, że Thea nie zastanawiała się długo.

- Dobrze. Wiesz jednak, że mam ograniczone zdolności. Jeśli coś pójdzie nie tak… nie wiem czy sobie poradzę – jęknęła. Zebrało jej się na płacz. Nie miała na to siły, jednak nie chciała być odpowiedzialna za śmierć wujka.

- Poradzisz sobie, jestem tego pewien. Wczoraj był 24 maja, czwartek. Najlepiej przenieś się tydzień wcześniej, żeby nie gonił nas czas. Najtrudniej będzie mnie przekonać do wyjazdu, ale tobie się to uda. Jeśli mimo to będę się stawiał opór, wymień nazwiska:  Wallace, Donnelly, Burgess i powiedz, że oni nie będą się wahali mnie zabić. To wszystko – powiedział i ścisnął pokrzepiająco jej małą rączkę. To nie tak, że nie troszczył się o swoją siostrzenicę. Za każdym razem ściskało go gardło na myśl, co może się jej stać. Wiedział jak niebezpieczne jest środowisko, w którym przebywa, dlatego Thea ryzykowała za każdym razem. Czasami się nie udawało, myliła dni, godziny, miejsca, ale nigdy nie było to nic na tyle poważnego, by zniechęcić go do zaprzestania tej metody rozwiązywania problemów. Wierzył, że to niezwykłe dziecko jest w stanie pomóc mu nawet w najtrudniejszej sytuacji.

Dziewczynka kiwnęła głową i jak zwykle poprosiła, by udali się w jakieś spokojniejsze miejsce. Will odpalił samochód, a niedługo po tym znaleźli się w cichej, ciemnej uliczce, która dawała wrażenie zapomnianej i opuszczonej. Thea ułożyła się wygodniej na tyle samochodu. Wzięła głęboki wdech i skupiła się na celu podróży. W miarę jak powietrze wypływało z jej ust poczuła mrowienie na całym ciele. To już.

 Otworzyła szeroko oczy i to co zobaczyła utwierdziło ją w przekonaniu, iż rzeczywiście się przeniosła. Stała przed domem Willa, a na dworze panował mrok. Zadrżała z zimna i skierowała się w stronę budynku, z którego słychać było dźwięki głośnej muzyki. Thea zadzwoniła do drzwi, a po dwóch minutach, otworzył je szeroko uśmiechnięty wujek i zaprosił ją do środka. Dziewczynka spojrzała na niego podejrzliwie. Nie było wątpliwości, że postawny mężczyzna jest pijany.

- Co tu robisz mała? Rodzice wiedzą, że przyszłaś do mnie? – zapytał i sięgnął po szklankę, którą wcześniej postawił na półce w holu.

- Mam dla ciebie wiadomość. Lepiej usiądź – odparła i zaprowadziła go do kuchni. Kiedy tamten posłusznie usadowił się na jednym z krzeseł kontynuowała. – Jesteś w niebezpieczeństwie. Jacyś ludzie chcą, abyś zwrócił im ich pieniądze. Wiem, o tym, ponieważ rozmawiałam z tobą w przyszłości. Nie masz dużo czasu. Musisz uciec jak najdalej stąd albo oni cię zabiją.

- Nie, nie, nie – zaczął szeptać Will, a jego twarz przybrała wyraz skupienia. – To niemożliwe. Nie mogą, ja nie mogę…

Alkohol zdawał się wyparować z jego organizmu i kiedy spojrzał ponownie na swoją siostrzenicę jego oczy były pełne przerażenia.

Po namyśle Thea postanowiła dodać wiadomość z nazwiskami.

- Wujku, skup się! Wallace, Donnelly i Burgess chcą cię załatwić!

Mężczyzna zakrył twarz dłońmi kołysząc się w przód i w tył. Jęczał bezradny, kompletnie nie wiedząc co zrobić. Wtem do ich uszu dotarł dźwięk kroków. Chwilę potem ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Przerażeni spojrzeli po sobie.

- Który dzisiaj jest? Mów! – krzyknęła zdesperowana dziewczynka.

Will Sheppard spojrzał na nią zdumiony, jednak po chwili otrząsnął się i zaczął szukać czegoś w szafkach.

- Dwudziesty czwarty. Dzisiaj mamy dwudziestego czwartego maja – odpowiedział i wyciągnął pistolet skryty w jednej z dolnym półek. – A teraz uciekaj! Wracaj tam skąd przyszłaś!

Thea Haynes stała skamieniała. Nie mogło się jej nie udać. Co się teraz stanie? To nie tak miało wyglądać. Zawiodła go. Poczuła jak czyjeś mocne ramiona chwytają ją. Wujek przeniósł ją do schowka i kazał jej natychmiast wrócić do przyszłości. Ledwo zdążył przymknąć drzwiczki, a do środka wpadło dwóch ciężko uzbrojonych mężczyzn.

- Co tu się dzieje? – krzyknął na nich Will. Dobrze wiedział jak to się skończy. Dwóch na jednego, nie miał szans.

- Masz oddać kasę. Nie będziemy dłużej czekali – usłyszał jak odbezpieczają broń. Miał tylko nadzieję, że Thea jest już bezpieczna.

- Ja też nie – odrzekł i strzelił w pierwszego. Zaraz potem poczuł jak co najmniej dwie kule przeszywają jego ciało. Opadł na kolana i spróbował sięgnąć po upuszczoną broń. Jednak kilka sekund później nie poczuł już nic, kiedy dostał w głowę. Opadł bezwładnie na podłogę, a z jego ust wydostała się krew. Spływała teraz po jego twarzy i rozlewała się po podłodze.

- Ktoś tu jeszcze był – odezwał się jeden z mężczyzn. Thea przerażona patrzyła na martwe ciało wujka przez szparę w drzwiach. Zakryła dłonią usta, aby nie wydać krzyku. Jej serce biło w zabójczym tempie przez co uniemożliwiało jej to powrót. Słyszała kroki, które zbliżały się do jej skrytki. Położyła się na podłodze, mocno zaciskając oczy i ręce.

Potrafisz to naprawić. Uspokój się, wystarczy, że powrócisz, mówiła do siebie. Pozwoliło jej to trochę się odprężyć, a jej ciało w końcu się przeniosło.

   Odetchnęła z ulgą, kiedy poczuła, że leży w swoim własnym łóżku. Otworzyła powoli oczy pozwalając, by słońce ją oślepiało. Wtem do jej umysłu powróciły fakty z ostatniego skoku.

Wujek Will

Zbiegła szybko na dół i rozejrzała się w poszukiwaniu rodziców. Znalazła ich w salonie. Mama opierając się o ramię ojca, głośno płakała mocząc mu koszulę. Thea podeszła do nich ze ściśniętym gardłem obawiając się najgorszego. Rodzice spostrzegłszy ją popatrzyli na nią, a ich oczy były pełne bólu.

- Kochanie… wujek Will nie żyje – poinformowała mama i znowu zaczęła szlochać. Po rozpalonych policzkach Theii zaczęły spływać łzy. Odwróciła się i pobiegła do łazienki. Zamknęła drzwi i popatrzyła  w lustro. Cała się trzęsła, nie potrafiła utrzymać się na nogach. Musi się przenieść jeszcze raz. Skupiła się.

Wdech, wydech.

Otworzyła oczy, jednak zamiast domu Willa nadal znajdowała się w łazience. Ponowiła próbę jeszcze kilkakrotnie, lecz nic się nie stało. Przerażona szarpnęła się za włosy.

Już nie potrafiła… się przenosić.

 • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •

I tak oto zaczyna się moja przygoda na tym blogu. Prolog wyszedł (jak na mnie) dosyć długi i jestem tym szczerze zdumiona! Mam nadzieję, że ktoś tutaj mnie odwiedzi i zostawi po sobie ślad. Nie wiem, czy pisanie tej historii jest dobrym pomysłem, dlatego chętnie usłyszę Waszą opinię ;)

Pozdrawiam

A.